Drodzy i Drogie!
Testowanie scenariuszy to rzecz niezbędna, gdy chce się je publikować lub wysyłać na konkursy. Ja więc mam za sobą naprawdę dużo takich testów, ale, o ironio, pod wieloma względami czuję się z nim coraz gorzej. Mam wrażenie, że im większe doświadczenie erpegowe zdobywam, tym bardziej podejrzana wydaje mi się sama idea testowania scenariuszy. Dlaczego? Read the rest of this entry »
Drodzy i Drogie!
Grając albo prowadząc erpegi zawsze staram się znaleźć odpowiedź na pytanie, o czym właściwie jest nasza gra, co jest w niej najważniejsze. Nie chodzi o to, jakie są założenia systemu czy z jakim zamiarem siadaliśmy do stołu – choć to oczywiście też warto pamiętać – a raczej o to, co faktycznie wybrzmiewa w trakcie sesji, w czym się szczególnie dobrze dogadaliśmy i na czym nam zależy. Podejrzewam, że wielu z Was zna takie sytuacje: niezależnie od tego, z jakim zamysłem szykujemy się do kampanii szybko okazuje się, że wszystkich najbardziej obchodzi i najmocniej jednoczy obmyślanie planów wojennych albo swatanie BNów albo hodowanie zwierzątek. Wszystkich? To brzmi jak utopia, a jednak moje doświadczenie mówi, że dość często udaje się znaleźć konika całej albo przynajmniej prawie całej drużyny. Planowałem dzisiaj napisać o tym, jak można przyglądać się takim „konikom” i inspirować się nimi do tworzenia mechanik dobrze oddających to, jak działają nasze kampanie, ale zorientowałem się, że to, jak takie punkty wspólne się tworzą samo w sobie zasługuje na zbadanie i opis.
Drodzy i Drogie!
Ostatni post o szkicowych antagonistach i dyskusja z Ifrytem na Polterze skłoniła mnie do przemyślenia tego, jak właściwie postrzegam związek między postacią a graczem. Z jednej strony w poprzedniej notce pisałem o tym, jak ważna bywa psychologiczna spójność postaci i jak to, co dzieje się w jej wnętrzu może być głównym ośrodkiem konfliktu w przygodzie. Z drugiej uświadomiłem sobie, że w wielu innych przygodach chcę czegoś zupełnie przeciwnego – jak najpełniejszej przezroczystości postaci, traktowania jej jako „interfejsu” do przeżycia za jej pomocą przygody i zwiedzenia świata gry. Zacząłem myśleć trochę o różnych sposobach kreowania bohaterów w różnych grach i uznałem, że warto podzielić się wnioskami. To trochę inny rodzaj tekstu, niż te, które zwykle piszę, mocno związany z różnymi sposobami odbioru narracji, a poniekąd też z bezpieczeństwem na sesji.
Drogie i Drodzy!
W ostatnich miesiącach prowadzę zdecydowanie mniej, niż gram, i jest to dość odświeżające. Z jednej strony widzę, jak patrzy się na erpegi z perspektywy gracza, a z drugiej… wcale tego nie robię. To znaczy – zauważyłem, że moje podejście jest dogłębnie przesiąknięte gromistrzostwem, że nawet jako gracz bardzo przejmuję się fabułą i tym, jak bawią się inni. Próbowałem opisać te doświadczenia w niedawnej notce o „wewnętrznym Mistrzu Gry”, zaś dzisiaj chcę Wam opowiedzieć o jednej z postaci, w które się w tym roku wcielałem i która nauczyła mnie niemało, gdy chodzi o ciekawe powiązania między bohaterem a światem. Ta postać to ksiądz Miron, duchowny dźwigający na swoich barkach może nie cały świat, ale bez wątpienia Warszawę.
Drogie i Drodzy!
Tak się jakoś złożyło, że od około roku znowu mam do czynienia z Dungeons & Dragons – zarówno na Myth-Weavers (o czym więcej tutaj), jak i przy stole. „Dedeki” były pierwszą grą, którą prowadziłem i w swoim pierwszym, gimnazjalno-licealnym okresie erpegowania miałem z nimi do czynienia dużo więcej, niż z jakąkolwiek innym systemem, potem jednak popadły u mnie w niełaskę na korzyść Savage Worlds, Wolsunga i różnych niezależnych eksperymentów – czasami moich, czasami nie. Powrót po latach do tego systemu pozwolił mi spojrzeć na niego na świeżym wzrokiem i chyba stworzyć całkiem ciekawą przygodę. Read the rest of this entry »
Drodzy i Drogie!
Odcinki specjalne – niezwykłe sesje wchodzące w skład kampanii – to temat, który podoba mi się tym bardziej, im dłużej o nim piszę. Dzielenie się z Wami doświadczeniami w ich tworzeniu było dla mnie bardzo cenne, dzięki temu pomysł wciąż kręcił się gdzieś z tyłu mojej głowy i dzięki temu mam wiele nowych konceptów na takie sesje. Na razie opisałem tu wszystkie większe eksperymenty, jakie w tym kierunku zrobiłem – lovecraftowskiego Dobrego Grzesznika, mini-kampanię o Vladzie Palowniku, wskrzeszenie i finał Rippers oraz La Mascherata Ultima, sesję o graniu Wielkimi Przedwiecznymi.
Dziś zaś chciałbym się podzielić wspomnieniami o kilku mniejszych próbach: stanowiących tylko część sesji albo po prostu nie aż tak spektakularnych. Co ciekawe wszystkie z nich wymyśliłem na potrzeby sesji D&D w świecie Eberron. Zapewne ma to jakiś związek z tym, że pierwszym moim kontaktem z tamtym światem był scenariusz Bitwa na mokradle Roasz Kaduceusza, który na pierwszej zjAvie prowadził Zsu-Et-Am. Warto zresztą wspomnieć, że ta przygoda sama w sobie jest ciekawym eksperymentem narracyjnym i jeśli moje wpisy Was zainteresowały, warto po nią sięgnąć. A teraz – do rzeczy!
Drogie i Drodzy!
Stosunkowo rzadko pisze się w Internecie o PBFach, czyli grach przez fora i inne tekstowe komunikatory. Ja sam bardzo długo nie miałem żadnego kontaktu z tą formą gry, ale kilka miesięcy temu spróbowałem i okazało się, że jest w niej wiele dobrego.
